PS. Kocham cię

W dzisiejszej recenzji pragnę wam zaprezentować pierwszą przeze mnie przeczytaną książkę autorstwa Ceceli Ahern. Jest to PS. Kocham cię. Tłumaczeniem zajęła się Monika Wiśniewska.

Powieść wydało Thorndike Press w kwietniu 2004 roku, zaś w Polsce książka pojawiła się dzięki Świat Książki w roku 2008. Na jej podstawie w roku 2007 pojawiła się ekranizacja pod tym samym tytułem. W role główne wcielili się: Hilary Swank, Gerard Butler, Lisa Kurdow.

W wieku trzydziestu lat Holly Kennedy traci męża, jej największego przyjaciela, jak i największą miłość. Kobieta nie potrafi się pogodzić z faktem, że on odszedł. Przez większość czasu nie rusza się z domu, z sypialni, a właściwie z łóżka. Robi jedynie krótkie podróże do toalety.
Kiedy wszyscy myślą, że nikt nie będzie mógł już pomóc jej wyzwolić się z bólu i otępienia, to pomaga jej... jej zmarły mąż Gerry. Zostawił jej dwanaście listów na dwanaście miesięcy, aby Holly ponownie zaczęła cieszyć się życiem i by mogła ruszyć dalej.

"Zawieszona między przeszłością a utraconą przyszłością, zaczęła się nieomal dusić."

Zaczęłam czytać tę książkę nie bardzo wiedząc, co się po niej spodziewać. Jeśli mam być szczera to nawet nie przeczytałam tyłu okładki, krótkiego opisu. Po prostu od razu zaczęłam czytać strona po stronie. Od razu mnie wciągnęła. Akcja ma swoje tempo, raz nieco ślimacze, raz nieco pędzące, jednak to jest ogromna zaleta! W ten sposób łatwo sobie wyobrazić, że taka Holly naprawdę istnieje. Raz ma mnóstwo problemów i zero wyjścia z sytuacji, a raz wszystko idzie jak z płatka. Raz na wozie, raz po wozem. Normalne życie!
Na co warto zwrócić uwagę? Na niezwykłą zwykłą fabułę. Niby nic, niby autorka ukazała nam normalne życie, życiowe sytuacje, a jednak sprawiła, że historia nabrała magii bez magii. Sama koncepcja listów jest ciekawa i zawsze odnosi się do życie bohaterki, wygląda to tak jakby Gerry pisał te listy widząc, co wyprawia jego żona.

"Fruń do księżyca, a jeśli ci się nie uda, i tak znajdziesz się pośród gwiazd"

Bohaterkę nie da się nie lubić. Jest ciekawa, miła, pomocna i nieco ciapowata. Mimo czasem irytującego zachowania to ją bardzo polubiłam. Tak samo wspomnienia o jej mężu, wydawał się on postacią niemal idealną, z kilkoma wadami, które dodawały mu tej idealności.
Inne postacie również są ciekawe oraz bardzo namacalne, wydają się prawdziwe. Raz współczują, raz uderzą z liścia w twarz i powiedzą "Weź się w garść!".

"Walka o pokój jest jak pieprzenie w imię dziewictwa."

Podsumowując: Uwielbiam, uwielbiam tę książkę. Jest ona piękna, bardzo życiowa. Aż trudno uwierzyć, że to debiut autorki.
Akcja jest raz powolna, raz pędząca, a język przyjemny. Łatwo i szybko się czyta te prawie czterysta sześćdziesiąt stron. Gdy będzie się przy końcówce to będzie się prosić, aby powieść ta nigdy się nie kończyła.
Co do filmu: nie podobał mnie się. Kompletnie odbiega od książki, nie przekazuje tego, co ona oraz aktorzy, moim skromnym zdaniem, nie są dobrze dobrani. Zrobili z Holly głupią panienkę, która nie zachowuje się jakby straciła męża (oczywiście na początku popłakuje, ale potem gdy zobaczy innego faceta to jest jak "Bierz mnie koleś"). Masakra. Obejrzałam do końca i stwierdziłam, że nigdy więcej nie obejrzę tej ekranizacji. Zdecydowanie nie polecam.

______________________________________________________________

Mam do was jedno pytanie, chcielibyście, by na blogu pojawiły się jakieś cykle typu recenzje/przeżycia po filmie, grze? Piszcie w komentarzach!