sobota, 28 lutego 2015

Podsumowanie miesiąca - luty







Postanowiłam, że podobnie, jak większość blogów z recenzjami, również będę robić podsumowanie miesiąca. Uznałam, że to byłby dobry sposób na posegregowanie, co i jak.
Więc zacznijmy.





Przeczytane książki (10):
  1. Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Bitwa w  Labiryncie - Rick Riodan
  2. Wyścig Śmierci - Maggie Stiefvater
  3. Dziennik Cwaniaczka - Jeff Kinney
  4. Mitologia Celtów - Jerzy Gąssowski
  5. Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Ostatni Olimpijczyk - Rick Riodan
  6. Dziewczyny z Hex Hall - Rachel Hawkins
  7. Niebo istnieje... naprawdę - Todd Burpo
  8. Love, Rosie - Cecelia Ahern
  9. Harry Potter i Zakon Feniksa - J. K. Rowling
  10. Zaczekaj na mnie - J. Lynn
+ 74 strony delirium (Lauren Oliver)


Napisane recenzje (6):
  1. Ostatnia piosenka - Nicholas Sparks
  2. Gorzkie urodziny - Anna Cassidy
  3.  Wyścig Śmierci - Maggie Stiefvater
  4. Dziennik Cwaniaczka - Jeff Kinney
  5. Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Morze Potworów - Rick Riodan
  6. Zbuntowana - Veronika Roth


Ilość przeczytanych stron: 3950 + 74 (4024)
Liczba stron na dzień: w przybliżeniu 142 strony


Najlepsza/e przeczytana/e książka/i:
  • Harry Potter i Zakon Feniksa
  • Percy Jackson i bogowie olimpijscy: Ostatni Olimpijczyk
Najgorsza/e przeczytana/e książka/i:
  • Dziewczyny z Hex Hall

Najdłużej czytana:
  • Harry Potter i Zakon Feniksa
 Najkrócej czytana:
  • Dziennik Cwaniaczka (zaledwie godzina)





Jak dla mnie wynik jest bardzo zadowalający, tym bardziej po tak marnym styczniu, gdzie nie miałam w ogóle czasu na czytanie. Oczywiście ten dobry wynik jest zasługą dwutygodniowych ferii - które niestety już się kończą. 
Myślę, że dobrze też wyszło mi to podsumowanie, tym bardziej, że po raz pierwszy coś takiego robię.

Oczywiście powinnam też wspomnieć o tym, że zostałam nominowana do dwóch LBA oraz Zimowego tagu (również podwójnie!), dziękuję wam za takie nominację. Dzięki temu czuję się doceniona i, że ktoś w ogóle czyta tego bloga, to wspaniałe! Naprawdę wam wszystkim dziękuję, jesteście wspaniałymi czytelnikami! 







Właśnie przypomniałam sobie, jeśli macie jakieś pomysły, co mogłabym zmienić - jakieś nowe posty, ciekawsze posty czy wygląd bloga. To piszcie tutaj, wszystko przeczytam i postaram się jakoś ulepszyć bloga. Tym bardziej, jeśli chodzi o czcionkę i te sprawy, bo to wam ma się dobrze czytać!
Dlatego, jeśli chcecie coś nowego piszcie, ja nad tym pomyśle. Możecie w ogóle zostawić tutaj swoją opinię na temat bloga. Czy posty nie są za rzadko? Czy nagłówek jest brzydki? Cokolwiek! Po prostu piszcie!




wtorek, 24 lutego 2015

Zbuntowana


Zbuntowana to drugi tom trylogii Niezgodna Veroniki Roth. Tłumaczeniem zajęła się Marta Czub i Ewa Ratajczyk. Powieść ukazała się dzięki Katherine Tegen Books w maju 2012 roku. W Polsce wydano ją przez Wydawnictwo Amber w październiku 2012 roku. Książka doczekała się swojej ekranizacji, w marcu 2015 roku odbędzie się premiera. W
role główne wcielili się: Shailene Woodley i Theo James.

Jeden wybór może tak wiele zmienić, tak wiele zniszczyć.
Wybierając swoją niezgodność Tris podejmuje się ogromnego ryzyka, ponieważ jak wszystkim wiadomo - kto jest niezgodnym musi być wyeliminowany. Problemy należy rozwiązywać, jak najszybciej.
Tymczasem cały system frakcji się wali. Świat jaki dotychczas Tris i reszta mieszkańców znała znika, zamienia się w otwartą wojnę. Każdy powinien wypowiedzieć się po jakiejś stronie. Jednak są i tacy, którzy twierdzą, że najlepiej w ogóle się nie wychylać, aby nie pogarszać zaistniałej sytuacji.

"(...) ale jak każdy, mają w sobie dobro i zło; ani tylko dobro, ani całkiem zło."

Jest to moim zdaniem najlepsza część z całej trylogii, którą się mnie czytało dosyć przyjemnie. Miała trochę więcej z tej Niezgodności niż sama Niezgodna. Sama fabuła już była interesująca. Bohaterowie przestali być aż tak bardzo irytujących - oprócz Tris, ona ma w obowiązku irytować czytelnika. Najbardziej denerwowało mnie to, jak bardzo miała zmienne uczucia. Najpierw chciała być z Czterym, a następnie twierdziła, że nie jest na to gotowa i dopadała ją depresja. Ludzie! To ona ma uratować frakcje czy nie?
Bardzo denerwujący był też fakt, iż główna bohaterka tak ubolewała nad tym (!spoiler dla tych, co nie czytali pierwszego tomu!), że zabiła swojego przyjaciela. Rozumiem, oczywiście musiała to przeżyć, jednak dlaczego zawsze wplątywała to w najmniej odpowiednich momentach? To było w zupełności niepotrzebne. Zamiast zwierzyć się raz z tego komuś zaufanemu i choć trochę odciążyć sobie ten ciężar, to ona nie, musiała być bohaterką i nikomu nie mówić. (!spoiler!)

"Moim zdaniem płaczemy po to, aby uwolnić naszą zwierzęcą część, nie tracąc człowieczeństwa."

Jak wcześniej wspominałam. Fabuła tej części skupia się bardziej na tej Niezgodności oraz na wojnie, jaką wywołała przywódczyni Erudycji. Tutaj w świetny sposób autorka pokazała, jak świat, w którym żyjemy może być nieprzygotowany na bunt z jednej strony. Wszystko było takie niezorganizowane, nie wiadomo było komu ufać. Ci nie chcieli pomóc, a ci już byli po przeciwnej stronie. To mi się bardzo spodobało w tej części powieści.
To pokazuje, jak cały system, jakikolwiek system, jest kruchy. Wystarczy jeden niewłaściwy ruch i wszystko się rozbija na miliardy kawałeczków.

"Prawda, jak dzikie zwierzę, jest zbyt silna, by pozostać w zamknięciu."

Podsumowując: Tom drugi jest o wiele bardziej zadawalający niż tom poprzedni. O wiele więcej znajdziemy Niezgodności, której moim skromnym zdaniem powinno być więcej w pierwszej części.
Bohaterowie trochę zmądrzeli, prócz Tris. Jednak podobnie, jak we wcześniejszej części, tutaj też pojawiły się dość żenujące i zawstydzające (przynajmniej w moim odczuciu, gdy czytałam) odzywki. Nie potrafiłam się do tego przyzwyczaić przy czytaniu.
Język jest prosty, jest trochę opisów sytuacji i krajobrazu.
Jednak moim zdaniem nadal tutaj czegoś zabrakło, mogło być o wiele lepiej. Pomysł mógł zostać o wiele lepiej wykorzystany.
Nie mogę doczekać się filmu i chyba wybiorę się dzień lub dwa po premierze, aby zobaczyć czy nie zniszczyli ekranizacją najbardziej podobającej mi się części. A wy? Wybieracie się, czy raczej nie?






poniedziałek, 16 lutego 2015

Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy: Morze Potworów


W dzisiejszej recenzji pragnę zaprezentować wam drugi tom znanej serii o Perseuszu Jacksonie - recenzja pierwszego tomu (złodziej pioruna). Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy: Morze Potworów Ricka Riordana. Tłumaczeniem zajęła się Agnieszka Fulińska. Powieść ukazała się przez Miramax Books we kwietniu 2006 roku. W Polsce książkę wydano dzięki Galerii Książka w październiku 2009 roku. Powstała również ekranizacja w
roku 2013. W role wcielili się: Logan Lerman, Alexandra Daddario, Brandon T. Jackson i Douglas Smith.

Percy Jackson uważa, że ten rok szkolny wypadł całkiem nieźle, głównie pod względem nie wpadania na potwory. Pomimo faktu, że nie było z nim jego najlepszego kumpla, Grovera, który wyruszył na niebezpieczną podróż w poszukiwania Pana. Znalazł nowego towarzysza. Wyrośniętego chłopaka, w którego każdy się zaczyna i rzuca pod jego adresem nieprzyjemne uwagi. Tyson jednak wydaję się tym nie przejmować, kiedy spędza czas z Percy'm.
Pod sam koniec roku, w czasie grania na zajęciach wychowania fizycznego w zbijaka, niefortunnie dołączają się olbrzymo-ludożerne potwory, które mają wielką chrapkę na głównego bohatera powieści. Wtedy też pojawia się Annabeh, która ratuje przyjaciela z opresji, jednak nie ma ona dobrych wieści. Podstępny wróg zatruł magiczną barierę, a wraz z postępem czasu ochrona Obozu Herosów słabnie. Bez lekarstwa bariera zniknie, a bezpieczna przystań również. Czy Percy i jego przyjaciele zdołają zdobyć lekarstwo na czas?

"Och, nie wiem, czy istnieje ktokolwiek, kto jest naprawdę z siebie zadowolony."

Na wstępie mogę rzecz, że bardzo dawno czytałam tę powieść i niektóre fakty mogę pomylić z kolejnymi częściami, dlatego jeżeli cokolwiek zaspoileruję lub napiszę błędnie, proszę napiszcie w komentarzu.
Więc zaczynajmy.
Do grona bohaterów dołącza Tyson, dla którego bardzo ważna jest przyjaźń z Percy'm. Jest to chłopak nieco głupiutki, nie zdający sobie sprawy z powagi sytuacji jaka go otacza. Jest to jeden z tych śmieszniejszych bohaterów, których, albo się ubóstwia, albo nienawidzi. W moim przypadku była to postać dość przyjemna, choć początkowo nieco irytująca.

"- A jaki morał płynie z tej historii?
- Morał? - spytał Hermes - Na bogów, traktujesz to jak bajkę. A to najprawdziwsza prawda. Czy z prawdziwej historii ma płynąć morał?
- Yyy...
- Co powiesz na to: kradzież nie zawsze jest zła?
- Nie sądzę, żeby spodobało się mojej mamie.
- Szczury są pyszne - podpowiedział Greg.
- A co to ma wspólnego z opowieścią? - spytała Marta.
- Nic - odpowiedział Greg. - ale jestem głodny."

Co można powiedzieć o samej fabule? Jest to ciekawa podróż bohaterów przez mityczne krainy, gdzie spotkamy sporo stworzeń znanych przede wszystkim z mitów o podróży Odyseusza. Poznajemy słabości bohaterów oraz dowiadujemy się o pragnieniach i utraconych marzeniach. O tym czego najbardziej chcą, a nie mogą tego uzyskać przez to kim są, przez to jak potoczyły się różne losy.
Język jest prosty i przyjemnie się go czyta, nie ma za dużo opisów. Za to autor nastawił nas na wielką dawkę humoru i najróżniejszych śmiesznych sytuacji. Co jest jednym wielkim plusem, bo żadna część przygód Percy'ego nie jest pozbawiona jego komentarzy czy przemyśleniami, które osobiście uwielbiam

"Przez te tysiące lat nauczyłem się jednej rzeczy na pewno: nie wolno skreślać nikogo z rodziny, niezależnie od tego, jak ten ktoś się stara."

Podsumowując: Kolejna część przygód nastoletniego półboga jest świetnym dokończeniem, jak i wprowadzeniem do dalszej fabuły. Zawiera ona dawkę wielkiego humoru oraz mitologii greckiej, gdzie poznamy, co kryje się w tytułowym Morzu Potworów.
Powieść czytało mi się szybko (a przynajmniej tak to można nazwać, trudno się czyta ebooka na małym ekraniku telefonu w czasie jazdy autobusem, jednak nie narzekam) i przyjemnie, jest to idealny sposób, aby wyskoczyć ze swojego codziennego, monotonnego życia i wyruszyć na wyprawę wraz z herosami w nieznane. Znaleźć się w zupełnie innym miejscu. Przeżyć wspaniałą przygodę oraz stać się jednym z półbogów.
Filmu jeszcze nie oglądałam, nie wiem, czy kiedykolwiek zdecyduję się na to. Boję się, że podobnie, jak pierwszą część ekranizacji, dostrzętnie zniszczono. Ostatnio nawet obejrzałam zwiastun i widząc, że upchnięto w jedną cztery tomy, to załamałam się oraz straciłam jakąkolwiek chęć na zapoznaniem się z filmem. Dlatego też wstrzymam się od jej oceny czy zachęcenia was do niego.
Za to bardzo polecam wam kolejny tom historii o młodych herosach.






sobota, 14 lutego 2015

Dziennik cwaniaczka


W kolejnej recenzji chciałabym wam zaprezentować Dziennik Cwaniaczka Jeffa Kinney'a. Tłumaczeniem zajęła się Anna Nowak. Książka wydana została przez Amulet Books we kwietniu 2007 roku. W Polsce powieść pojawiła się dzięki
Wydawnictwo Nasza Księgarnia w lutym 2008 roku. Na podstawie książki powstał film, o tym samym tytule w roku 2010. W role główne wcielili się: Zachary Gordon, Robert Capron i Chloe Grace Moretz.

Każdy z nas przechodził do tego etapu, gdy kończył naukę w podstawówkę i został przeniesiony do gimnazjum. Ten etap również zaczyna Greg Heffley. Chłopak wchodzi właśnie w okres nastoletniego dojrzewania, gdzie musi dzielić korytarze szkoły z wielkimi gorylami oraz niskimi chuderlakami. Wtedy też mama kupuje mu dziennik (z naciskiem na dziennik, bo to nie jest pamiętnik), twierdząc, że to pomoże mu z poukładaniem myśli oraz, że będzie mógł komu opowiedzieć swoją historię. Jednak Greg uważa, że pisanie dziennika ma jeden plus - kiedy będzie sławny nie będzie musiał odpowiadać na pytania, tylko rzuci mediom swój dziennik.
Tak więc zaczynamy niebezpieczną przygodę wraz z bohaterem o przetrwanie w gimnazjum, o znalezienie swojego miejsca w społeczeństwo, o swoją popularność, o sposoby do dostania się do księgi pamiątkowej szkoły, o przyjaźń.

"Kiedyś będę sławny, ale na razie utknąłem w gimnazjum z bandą półgłówków."

Głównym bohaterem jest Greg, chudy chłopak o niskim wzroście, który ma mamę próbującą wszystko kontrolować. Ojca, który jest na każde skinięcie żony. Starszego brata, Rodricka, który zrobi wszystko, by mu dokuczyć - co sprawia mu największą radość. Oraz młodszego brata, Manny'ego, który podobnie jak starszy, stara się go pogrążyć i jest strasznie irytujący.
Co można rzecz o samym Gregu? To nastolatek, który chce zabłysnąć w towarzystwie innych, chce zdobyć ich sympatię i chce po prostu przetrwać gimnazjum. Jego najlepszym kumplem jest Rowley, który według bohatera, nie jest jeszcze gotowy na przejście z podstawówki. Chłopak jest trochę dziecinny, lubi się bawić oraz jest bardzo szlachetnym przyjacielem, który zrobi dla Grega wszystko (nawet pozwala się zrzucać się z trójkołowego rowerka, który zjeżdża z górki, przez piłkę do Footballa).
Moją ulubioną postacią został Rodrick, którego niestety nie było za wiele w książce, jednak kiedy się pojawiał to przynosił ze sobą wiele zamieszania i głupkowatych żartów.

"Chciałbym ogłosić oficjalnie, że moim zdaniem gimnazjum to najgłupszy pomysł na świecie. Macie tam dzieciaki, które tak jak ja, jeszcze nie wystrzeliły w górę, wymieszane z gorylami, które muszą się golić dwa razy dziennie."

Powiem wam szczerze, że nigdy nie chciałam przeczytać tej serii. Dopiero, gdy w telewizji obejrzałam końcówkę filmu Dziennik Cwaniaczka: Rodrick rządzi to zostałam strasznie zachęcona do lektury (teraz też wiecie, dlaczego ubóstwiam Rodricka - bo to też głównie dla niego zaczynam tę serię).
Książka jest strasznie krótka, ma zaledwie dwieście coś stron, gdzie prawie całe strony są wypełnione zabawnymi komiksami. Powieść przeczytałam w pół godziny, bo jak usiadłam i zaczęłam czytać, tak też skończyłam. Miło spędziłam z nią czas śmiejąc się i przywiązując się do dość prostych oraz typowych bohaterów. No, bo cóż... Każdy z nas kiedyś był typowym nastolatkiem, który miał ten sam sposób myślenia, co inni.

"Na wiosnę ruszają treningi piłkarskie i nauczyciel zawsze dzieli nas na drużyny w koszulkach i bez. I ja ZAWSZE trafiam do drużyny bez koszulek.Moim zdaniem chodzi o to, żeby zawstydzić wszystkie pokraczne dzieciaki."

Podsumowując: Jest to powieść głównie dla nastolatków, napisana prostym językiem. Jednak nawet nieco starszym osobom się spodoba. Książka wypełniona jest nastoletnim humorem, głupimi pomysłami rodzeństwa oraz problemami dzieci dojrzewających. Idealna lektura na smutne, szare dni lub na zwykłą poprawę humoru.
Mnie powieść się bardzo spodobała i na pewno sięgnę po dalsze części. Ciekawi mnie, co jeszcze wymyśli Greg w kolejnych tomach.
Fabuła może się wydawać nudna, jednak zapewniam was, że to po prostu zwyczajna rzeczywistość, która nas otacza.
Jeśli chodzi o sam film, to nie obejrzałam go do końca. Nie ze względu na to, że mi się nie podobał, wręcz przeciwnie był zabawny i trzymał się akcji w książce, choć co nieco było pozmieniane lub dodane. Jednak po prostu nie miałam na to czasu. Mimo to dokończę go w najbliższym czasie.







środa, 11 lutego 2015

Tag - Nadchodzi zima



Mimo iż mamy luty, a pogoda jest taka jaka jest. Śnieg jest, a po chwili go nie ma. To dostałam nominację do tego Tagu. Więc to bez różnicy, czy śnieg jest lub go nie ma, Tag zawsze można zrobić.
Dziękuje za otagowanie mnie przez Klaudię!


Zaczynajmy!


ŚNIEG- Kiedy spada na ziemię świat od razu robi się piękniejszy, ale gdy sypie zbyt długo, zaczyna być dla nas uciążliwy i denerwujący. Książka, o której zmieniłam zdanie podczas czytania to...

Hm... Książki, o których zmieniłam zdanie to Wyścig Śmierci oraz Więzień Labiryntu. Jeśli chodzi o Wyścig to na początku w ogóle mi się nie podobało, jednak wraz z dalszą akcją powieść zaczynała mi się podobać. Podobnie było też z Więźniem. Kiedy dowiedziałam się, że ma być film, w którym gra mój ulubiony aktor, to stwierdziłam, że przeczytam książkę dla zasady. Nawet mnie szczerze powiedziawszy nie interesowała.


BAŁWAN - Przyznajcie, że lepienie go z całą rodziną jest bardzo zabawne. Książką, którą mogłabym przeczytać z całą rodziną jest...
 
 Definitywnie Dziennik Cwaniaczka (recenzję napiszę wkrótce!), wcześniej nie byłam przekonana, co do niej, a to głównie dlatego, że mój młodszy brat to czytał. Więc stwierdziłam, że na pewno mi się nie spodoba ze względu na to do jakiej grupy wiekowej jest skierowana. Oczywiście się myliłam.
Oglądałam z rodziną film (właściwie drugą część książki, ale mniejsza) i to on zachęcił mnie do wypożyczenia powieści i zaczęcia tej serii. Świetnie się oglądało ekranizację z całą rodzinką.


ŚWIĘTY MIKOŁAJ - Jak wszyscy dobrze wiemy przynosi niesamowite prezenty. Książka, którą chciałabym dostać to...


Chciałabym dostać Niezbędnik Obserwatora Gwiazd, Rywalki oraz swoje własne egzemplarze ulubionych książek: Papierowe Miasta, Druga Szansa, Złodziejkę książek oraz całą serię Percy'ego Jakcsona. 
Jednak założę się, że znalazłoby się o wiele więcej książek, które chciałabym dostać.


 ŚNIEŻKA - Uderzenie nią boli i nie należy do najprzyjemniejszych rzeczy. Książka, która wywołała we mnie silne emocje to...

Jej... wiele książek wywołało we mnie emocje. Myślę, że to na pewno będzie Zostań, jeśli kochasz, Lek na Śmierć, Kosogłos, Złodziejka książek, Zapytaj Alice, Jej wzystkie życia... i długo jeszcze mogłabym wymieniać.
Jeśli mam być szczera, a oczywiście będę, to większość książek wzbudza we mnie różne emocje. Pozytywne lub negatywne. Są takie, które dają mi do myślenia oraz takie przy których płakałam. Takie, które sprawiały, że się cały czas śmiałam i takie, które na zawsze zapadną mi w pamięci. Dlatego mogłabym wymienić większość książek, które czytałam. Nie wszystkie, bo nie każde wzbudziły we mnie powyżej wymienione emocje. 


 JAZDA NA SANKACH - kochają ją wszystkie dzieci. Książka, którą uwielbiałam będąc dzieckiem to...

Najbardziej będąc dzieckiem uwielbiałam serię Martynka oraz Tajemniczy Ogród, który mama czytała mi przed snem. Do dziś jest moją ulubioną książką.


 HERBATA - Rozgrzewa nas, kiedy przychodzimy do domu przemarznięci po szaleństwach na śniegu. Książka, która ma dla mnie wartość sentymentalną to...

Jak powyżej pisałam Tajemniczy Ogród. Mogę jeszcze zaliczyć swoją pierwszą serię książek, którą zaczęłam sama czytać, Pamiętnik księżniczki. Mam do nich sentyment, ponieważ to one wprowadziły mnie w świat powieści, to dzięki nim zaczęłam sięgać po więcej książek i żyć tysiącami żyć.



Do Tagu nominują każdego, kto ma ochotę go wykonać :) 


 




wtorek, 10 lutego 2015

Liebster Blog Award









Zostałam nominowana do Liebster Blog Award przez Ann Wars (dziękuję!). Dlatego biorę się do odpowiadania na zadane pytania.
Ze względu na to, że Ann Wars nie określiła pytań, tylko napisała żeby wybrać sobie pytania z tych, na które odpowiadała. Więc przepraszam jeżeli jakieś nie będą w dobrej kolejności, będę je wybierać na zasadzie, które jest mi na rękę.



1. Kawa, herbata czy gorąca czekolada?
Osobiście preferuje herbatę z cukrem, jednakże uwielbiam też czekoladę. Hm... chyba wygrywa herbatka.

2. Jakie jest twoje największe marzenie?
Moim największym marzeniem jest napisanie własnej książki, która stałaby się dobrym bestsellerem, przy okazji zostając znakomitą pisarką. Tak to jest moje największe marzenie.

3.Fantastyka, horror czy obyczajówka?
Zdecydowanie fantastyka. Ostatnio mam na nią ogromną chrapkę.

4. Skąd się wzięła twoja nazwa bloga?
Skąd się wzięła moja nazwa bloga? Mogę powiedzieć, że kiedy chciałam założyć bloga, to długo zastanawiałam się nad nazwą, nawet pytałam kilka osób o ich opinię. W końcu jednak uznałam, że Z książką przez świat będzie idealne. Bo cóż robi zwykły książkoholik? Idzie przez świat z rękami, torbami pełnymi swoich ulubionych powieści.

5. Jak się zazwyczaj witasz?
Najzwyczajniej w świecie mówię do ludzi "Cześć" lub "Hej", jednakże czasem mówię "Siema ziomeczku" albo "Cześć ziom".

6. Twój ulubiony zestaw na jesienny/zimowy wieczór?
Oczywiście musi to być miejsce w kącie kanapy w salonie wraz z ciepłą herbatą (lub czasem gorącą czekoladą) z książką lub laptopem, stukając palcami w klawiaturę i pisząc różne historię, recenzje.

7. Czytając latem robisz to na podwórku? Jeżeli tak to w jakich miejscach?
Zazwyczaj staram się nie czytać na ogrodzie, ze względu na to, że źle czyta się, kiedy słońce razi cię w oczy. Jednak jeśli już się taka sytuacja zdarzy to siadam na rozkładanym leżaku na tarasie i czytam, przy okazji się opalając.

8. Ulubione imię męskie i damskie?
Damskie to mam dwa ulubione od niedawna: Anastazja i Elwira. Zaś męskie to Samuel.

9. Jaką książkę chcesz przeczytać w tym momencie?
W tym momencie mam ochotę przeczytać albo Wróć, jeśli pamiętasz albo Love, rosie albooo ponownie Papierowe miasta.

10. Książka, którą wolałabyś nie przeczytać, po to żeby móc przeczytać ją jeszcze raz po raz pierwszy i poczuć emocje, które ci towarzyszyły podczas czytania.
Hm... zdecydowanie Więzień Labiryntu. Kiedy pierwszy raz ją czytałam to potrafiłam siedzieć nieruchomo i z przejęciem czytać słowo po słowie. Czasem wybuchałam gwałtownym śmiechem, nie mogąc się uspokoić przez kilka minut, a czasem przełykałam ciężko ślinę, bojąc się, że jednak nie uda się bohaterom.

11. Książka, którą mogłabyś czytać do końca życia i nie czytać innych.
Powiem szczerze, że znów odpowiedziałabym Więzień, ale jednak stwierdzam, że szybko bym ją znienawidziła, a tego bym nie chciała. Dlatego stwierdzam, że to jest bardzo okrutne pytanie.




Nominuję:

  1. http://klaudiaczytarecenzuje.blogspot.com/
  2. http://raven-recenzje.blogspot.com/
  3. http://wiernaksiazkom.blogspot.com/
  4. http://slowooksiazce.blogspot.com/
  5. http://zagubiona-wslowach.blogspot.com/
  6. http://przygody-mola-ksiazkowego.blogspot.com/


Niestety musicie się nacieszyć tymi sześcioma nominacjami, a nie jedenastoma. Wybaczcie.



Pytania:
  1. Dlaczego taka nazwa bloga? W jakiej okoliczności udało ci się na nią wpaść?
  2. Ulubiona/e powieść/i na ten czas?
  3. Ostatnio przeczytana książka, która ci się nie spodobała?
  4. Ostatnio (nie)przeczytana książka, którą odłożyliście w połowie?
  5. Najbardziej wyczekiwana ekranizacja książki na jaką w tym roku czekacie?
  6. Ulubione miejsce do czytania? Dlaczego akurat ono?
  7. Książka, którą bardzo chcieliście przeczytać, nie mogliście się doczekać, a po jej przeczytaniu poczuliście ogromny zawód. 
  8. Lubicie pić herbatkę lub jakikolwiek inny ciepły napój do czytania?
  9. Jeden tytuł książki, którą moglibyście czytać cały czas.
  10. Jak się nazywa wasz ulubiony film, który moglibyście oglądać cały czas i nigdy, by się wam nie znudził?
  11. Najgorszy ostatnio obejrzany film?

Miłej zabawy przy odpowiadaniu!


poniedziałek, 9 lutego 2015

Wyścig śmierci


Książkę, którą chyba czytałam przez praktycznie cały styczeń - chyba muszę podziękować szkole i innym bardzo ważnym zajęciom za to - był Wyścig Śmierci (lub jak widziałam inne wydania - Wyścig
Skorpiona). Autorką powieści jest Maggie Stiefvater, znana głównie ze swojej trylogii Drżenie. Tłumaczeniem zajęła się Małgorzata Kafel. Wydano ją przez wydawnictwo Scholastic Inc. w roku 2011. W Polsce powieść pojawiła się dzięki wydawnictwu Wilga S.A w roku 2012.

Co roku, od lat, na wyspie Thisby jest organizowany Wyścig Skorpiona, w którym mogą brać udział mężczyźni. Jeźdźcy łapią, kupują lub dosiadają swoje rumaki, niebezpieczne oraz mityczne eich uisce. Nie każdy jest w stanie opanować bestię, która pragnie porwać swojego towarzysza w stronę oceanu i go pożreć. Stawka wyścigów jet więc wysoka - życie, sława i wygrana lub śmierć.
On, mimo młodego wieku zwyciężył już cztery razy, tym samym stając się żywą legendą. Potrafi panować nad wodnymi koniami najlepiej ze wszystkich jeźdźców. Lecz w tym roku stawka staje się dla niego jeszcze wyższa. Toczyć będzie bitwę nie tylko o swoją przyszłość, ale i również najcenniejszą dla niego rzecz pod słońcem.
Ona nigdy nie chciała brać udziału w tej krwiożerczej zabawie. Jednak los zmusił ją do tego. Potrzebuję pieniędzy, aby spłacić dług i zachować dom. Tym samym staje się jedyną kobietą, która odważyła się stawić na wyścigu.
Jednak zwycięzca może być tylko jeden, kto nim zostanie?

"Annie wydaje się rozmarzona, lecz ona zawsze tak wygląda, bo nie widzi dalej niż na metr. Elizabeth jest chyba trochę zła, ale ona też zawsze tak wygląda, bo widzi zupełnie wyraźnie."

Na samym początku mogę powiedzieć, że nie byłam przekonana, co do tej książki. Być może przyczyniło się do tego moje wcześniejsze spotkanie z tą autorką w Drżeniu, które szczerze powiedziawszy, nie przypadło mi do gustu. Odłożyłam tę powieść w samym środku.
Dlatego się bałam, że i tę historię, tak samo odłożę. Na całe szczęście tak się nie stało.
Powieść jest bardzo ciekawie napisana, zawiera w sobie sporo opisów morskich koni, przez co jeszcze łatwiej jest nam się wczuć w życie mieszkańców wyspy. Na dodatek bardzo mi się podobał pomysł napisania historii z mitycznymi stworzeniami. Było mi to nawet, że tak powiem, na rękę, bo potrzebuje materiałów z mitologii celtyckiej, a eich uisce są właśnie z tamtejszej kultury.

"Można znieść wszystko, na co się człowiek zdecyduje."

Głównymi bohaterami są Sean Kendrick i Puck Connolly. Dwie sieroty, które ledwo wiążą koniec z końcem. Ledwo zdobywając pieniądze na jedzenie, o które trudno na Thisby. Różnią się od siebie zaledwie tym, że Sean musi utrzymać tylko siebie, a Puck, siebie wraz z dwójką braćmi.
Postać Seana była dla mnie dość przyjemna. Był to bohater, który nie zrażał do siebie czytelnika, ale również, w moim odczuciu, nie zasługuje na miano ulubionego bohatera. Puck zaś była nijaka. Czasem nieco irytująca, co sama sobie wytykała. Mimo to nie da się jej nie lubić.
Postać, z którą najbardziej się zżyłam był brat dziewczyny, Finn. Najmłodszy z całej trójki, który wszystkim bardzo się przejmował i to on przez większość czasu wspierał swoją siostrę przed wielkim wyścigiem. To była strasznie kochana postać, z którą pod koniec książki trudno było mi się rozstać. Przez cały czas wykonywał swoje obowiązki, nie przejmując się opinią innych mieszkańców, bał się o swoich bliskich oraz swoją kotkę, (spoiler!) którą prawie pożarł jeden each uisce (spoiler!). Dlatego strasznie przeżywałam, jak on przeżywał różne problemy wraz z Puck.
Tak, mogę ją określić mianem ulubionej postaci.

"Mama mówiła, że pewne rzeczy nie dzieją się bez powodu, że czasami przeszkody są po to, żeby powstrzymać nas przed popełnianiem głupstw. Często mi to powtarzała. Ale kiedy powiedziała to samo Gabe’owi, tata wytłumaczył mu, że czasami to po prostu znak, że trzeba się bardziej postarać."

Podsumowując: Książka na samym początku może się wydawać nudna, pogmatwana lub ciężka. Jednak wraz z dalszą akcją wszystko zaczyna się składać w jedną wielką kupkę, która staje się interesująca. Coraz bardziej wczuwamy się w historię.
Język jest dość lekki, przyjemnie się go czyta i dość szybko (w moim przypadku wolno, ale mniejsza). Sam pomysł na fabułę powinien zachęcić większość z was.
Jedyny minus tej książki to jeden bohater, który nad wyraz mnie irytował i miałam ochotę mu dać z otwartej dłoni prosto w twarz. Gabe, najstarszy z rodzeństwa Connollych. Był, jak zły charakter, choć nim w rzeczywistości nie był - po za tym nie rozwiązała się jedna z zagadek z nim związanych, za co mogę teraz winić tylko Maggie.
Więc, jeśli chcesz mieć odskocznie od typowych powieści fantasy, gdzie górują wampiry i wilkołaki, to ta książka jest idealna dla ciebie.



"Jest pierwszy dzień listopada, więc dzisiaj ktoś umrze."



niedziela, 8 lutego 2015

Gorzkie urodziny


W dzisiejszej recenzji przedstawiam wam książkę Gorzkie urodziny Anny Cassidy. Tłumaczeniem zajęła się Monika Szumowska. Powieść została wydana przez wydawnictwo Scholastic Point w październiku 2005 roku. W Polsce pojawiła się przez
Stentor Wydawnictwo w listopadzie 2008 roku.


Pewnej nocy przejeżdżający policjant zauważa na drodze pudło, jak się okazuje nie jest to zwykłe pudło. Jest zszokowany tym, co tam zobaczył.
Jednak ta historia zaczyna się o wiele wcześniej, w dniu urodzin Julii. Dość pechowych urodzin. Przyłapuje swojego chłopaka na zdradzie ze swoją przyjaciółką. Zrozpaczona dziewczyna stara się odciąć, jak najbardziej od świata, czując, jak wielki błąd popełniła wcześniej. Jej nową towarzyszką zostaje córka świrowatej sąsiadki, która nadal ma problem z pogodzeniem się z odejściem swojego byłego męża.
Jednak nie to jest najstraszniejsze. Straszniejsze nadejdzie, a to dopiero wywróci ich życie do góry nogami. Siedemnastolatki będą nosić ciężką tajemnicę na swych barkach. Każda podjęta decyzja może być tą złą. Jak znieść konsekwencje swoich czynów? Co powinno się zrobić, kiedy zacznie się nasz mały koniec świata?
To są dopiero pytania! A zero odpowiedzi - jak zwykle to bywa.

"Rodzice zawsze robią to, co należy, nawet wtedy, kiedy nie należy tego robić od razu."

Kiedy zaczynałam czytać pierwsze strony powieści, czułam pewną niechęć do książki i postaci. Jednak intrygowała mnie główna tajemnica. Raz chciałam już odłożyć ją i nie kontynuować, jednak mama zachęciła mnie do dalszego czytania (cwaniara przeczytała i mnie torturowała tym, że zna zakończenie). Także czytałam i czytałam. Powiem wam, że dobrze, iż jej nie odłożyłam. Było warto przejść dziwny początek, w którym wydaję się, ze już znamy zakończenie.
Pierwsze, co mogę powiedzieć, to, że książka porusza naprawdę delikatne tematy i problemy. Autorka w sposób prosty i nieskomplikowany potrafi je przekazać na stronicach powieści. Co uważam za wielki plus (przez to nabrałam ochoty przeczytać inne książki jej autorstwa).

"Ta historia się rozpoczęła, gdy inna właśnie dobiegła końca."

Postacie przechodzą diametralne zmiany w czasie trwania utworu. Główna bohaterka na początku wydaję się być rozpieszczoną nastolatką, która potrafi wyzwać i ocenić kogoś bez najmniejszego powodu. To mnie bardzo irytowało, czasem było nie do zniesienia słuchać jej lamentów i wyznań, jaka to ona biedna, bo ją chłopak zostawił. Jednak po spotkaniu ze swoją rówieśniczką, zaczyna coraz bardziej dojrzewać. Wydaję się o wiele bardziej odpowiedzialna, bardziej zachęcająca. Nie myśli już wtedy o chłopaku i dawnej przyjaciółce.

"Byłam przekonana, że nic gorszego nie może mnie już w życiu spotka. Myliłam się. Miało być dużo gorzej. "

Podsumowując: Jest to książka warta przeczytania, która porusza problem, który może spotkać nawet nas. Pokazuje, jak pochopnie możemy podejmować decyzję,byle tylko pozbyć się tego problemu. W prosty i zabawny sposób autorka nam to przekazuje.
Wszyscy wykreowani bohaterowie w powieści wydają się prawdziwi. Niektórzy są irytujący, nieznośni, śmieszni, mili. Jednak każdy przechodzi zmianę.
Anne pokazała w fajny sposób, jak ludzie zachowują się w trudnej sytuacji, za co ma ode mnie ogromny plus.
Co mogę jeszcze dodać? Weźcie książkę do ręki i sami oceńcie. Książka może nie jest arcydziełem, ale warto ją przeczytać.





środa, 4 lutego 2015

Ostatnia piosenka


Ostatnia piosenka autorstwa Nicholasa Sparksa. Tłumaczeniem zajęła się Magdalena Słysz. Została wydana przez amerykańskie wydawnictwo Grand Central Publishing w roku 2009. W Polsce powieść pojawiła się dzięki Wydawnictwu
Albatros w roku 2010. Książka doczekała się swojej ekranizacji w marcu 2010 roku, a w role główne wcielili się: Miley Cyrus, Liam Hemsworth i Bobby Coleman.

Trzy lata wcześniej rodzinę Veronici opuszcza jej ojciec. Od tego czasu, dziewczyna myśląc, że rozłam ich rodziny to jego wina, nie rozmawia z nim i zaprzestała grę na fortepianie. Wraz z wchodzeniem w okres buntu dojrzewania, zaczyna próbować kradzieży i zabawy w klubach.
Lecz pewnego lata jej mama wraz bratem, wysyła ich na wakacje do ojca. Nastolatka nie stara się ukryć swojego zdenerwowania tym faktem. Już pierwszego dnia wychodzi z domu, trafiając na rodzinny festyn, gdzie zostaje staranowana przez jednego z zawodnika siatkówki plażowej. Tym samym wylewając na swoją ulubioną koszulkę napój.
Kiedy już myśli, że nigdy w życiu nie poczuje się w tym miejscu dobrze, znajduje coś, co przybliża ją do mieszkańców oraz ojca. Jednak, każdy z nich skrywa swoją małą tajemnicę, która zrujnuje wszystko dookoła.
Jest to kolejna powieść Nicholasa o miłości, rodzinie i Bogu. Gdzie główni bohaterowie się zmieniają wraz z dalszą fabułą książki.

 "Trzeba coś kochać, żeby to znienawidzić."

Z samego początku książkę czytało mi się z dosyć wielką niechęcią, ze względu na zachowanie głównej bohaterki. Przez pierwsze kilka rozdziałów twardo narzekała na wszystko, co żyję oraz oddycha. Cały czas w myślach wypominała ojcu, co złego zrobił i jak okropnym był ojcem, że zostawił ją oraz jej małego braciszka. Miała kilka momentów, gdy już chciałam zaprzestać czytania, jednak na całe szczęście tego nie zrobiłam.
Kolejnym ważnym bohaterem jest Will. Siatkarz, który strącił napój z rąk Ronnie. Od tego czasu starał się dojść do dziewczyny, chciał z nią porozmawiać oraz spędzić czas. Lecz dziewczyna twardo go ignorowała. Nazywając go przystojnym lalusiem.
Prócz tego mamy jeszcze tatusia, który chce odbudować starą więź z córką. To była postać, która najbardziej mi się spodobała. Nie starał się dążyć do kłótni, przemilczał niektóre uwagi i starał się, jak mógł, aby jego dwójka dzieci była zadowolona i miło spędziła czas w jego domku. Chciał dobrze w każdej sprawie.

 "Życie, uświadomił sobie, bardzo przypomina piosenkę.
Na początku jest tajemnica, na końcu - potwierdzenie, ale to w środku kryją się wszystkie emocje, dla których cała sprawa staje się warta zachodu."

Jak wcześniej wspomniałam bohaterowie zmieniają się pod wpływem innych w czasie trwania utworu. Każdy zaczynał dostrzegać swoje wady i je reperować, by stać się lepszym sobą. W czasie czytania nie zauważa się tej zmiany. Przechodzi ona stopniowo, tak, że czytelnik nie jest w stanie się zorientować, kiedy ją minął. Wszystko dzieje się naturalnie, w swoim powolnym tempem.
Język w powieści był dość prosty i nieskomplikowany, znalazły się dobre opisy, które wysilały naszą wyobraźnię, a dialogi wydawały się być prawie realne.

 "Zawsze powinno się postępować właściwie, nawet jeśli to trudne."

Podsumowując: Powieść na samym początku może wydawać się być przereklamowana oraz dziwnie nienaturalna, jednak wraz z postępem akcji i dalszymi stronami wszystko zaczyna się zmieniać. Jest to piękna opowieść o miłości i rodzinie. Pokazująca, jak wiele różnych rzeczy może spowodować, że czyjeś życie się zawali. Jak drobna sprawa może wszystko zepsuć.
Pomimo głównej bohaterki, która czasem była irytująca, warto przeczytać tę książkę.
 Jeśli już mowa o filmie, to mnie się nie podobał. Głównie dlatego, że grała w nich aktorka, która moim zdaniem nie umie grać i nie powinna tego robić. Nie spodobało mi się również obcięcie fabuły i pomieszania faktów. Oraz nie spodobał mi się fakt, że zmienili postać ojca Ronnie, w filmie był totalnym przeciwieństwem tego w powieści.
Nawet nie obejrzałam ekranizacji do końca, bo mnie okropnie znudziła.